Çepni Serhat Öztürk

Geçinip gidebilecek kadar akça temini, bir oda, bir masa, sandalye ve döşek. Bir Laptop, bir kamera ve kitaplarım... İnsan daha ne istesin? Huzur bunda. Geri kalan her şey gereksiz.

Bilhassa bizim üniversitelerimiz, kişinin kendisini gerçekleştirebileceği yerler olmaktan uzaktadırlar. En basitinden, hocalar -bazıları-, tamamıyla biat istediklerinden, üstten baktıklarından, size köleymişsinizcesine davrandıklarından, özgüveniniz yerle yeksan olur. Fakültelerden; beş para etmez, güvensiz, sığ, korkak adamlar olarak mezun olursunuz. Kendinizde; bir iş başarmak, bir işe atılmak cesaretini zor bulursunuz. Kendinizi hiçbir şeye layık göremeyecek, küçük, zavallı bir kimse olarak hissedersiniz. Üniversitelerin, hocaların bu yanını hiç sevmiyorum. Tecrübe edindiğim şeylerden birini söyleyeyim, hiçbir hocanın karşısında el pençe durmayın. Onların sizlere aşağılayıcı, hakir görücü bakışlarına sizler de misliyle karşılık verin. Ne kadar ezik durursanız, o kadar binerler sizi. Ne kadar cevval durursanız da, o kadar sevilmezsimiz ama bu ikincisi, birincisinden yeğdir. *** Her komün, içerisinde bulunan şahısların birbirleriyle uyumlu olmasını ister. Sistemin, sulh içinde işlemes...

Üniversite bize kendimiz olmak imkânını tanımıyor.